Jest prawdą, że bardzo wiele osób po powrocie z belęcińskiej pustelni, nazywanej czasem "polskim Libanem", dzieli się wspaniałymi świadectwami swoich przeżyć i łask otrzymanych za wstawiennictwem św. Szarbela. Być może zostanie to kiedyś spisane w osobnym opracowaniu, jednak pragnę, aby tym razem powstało przede wszystkim świadectwo o samym miejscu oraz o ludziach, których Pan Bóg związał z tym skrawkiem wielkopolskiej ziemi, wyznaczając im na niej konkretne zadania.
Miejsce i ludzi znałam już od jakiegoś czasu, ale dopiero w listopadzie zeszłego roku udało się tak zgrać wszystkie terminy, że mogłam przyjechać do Nowego Belęcina i zamieszkać w pustelni przez kilka dni.
"Jeżeli nie rozumiesz mojego milczenia, nigdy nie zrozumiesz moich słów" − to motto streszcza sens tego miejsca, które powstało dzięki Bożej Opatrzności i widnieje przy drodze do pustelni w Annaya, gdzie żył i umarł św. Szarbel z Libanu, ... i też przy drodze do pustelni w Nowym Belęcinie w koło Gostynia w Wielkopolsce, na terenie gospodarstwa Longiny i Wiesława Szulców.
„W dzisiejszym świecie, pełnym niepokoju, wrzawy, hałasu, zabiegania, natłoku informacji i ciągłej komunikacji, która sięga granic absurdu, tak bardzo potrzebne są miejsca na zatrzymanie, miejsca osobne, gdzie każdy może odpocząć, odsunąć się od światowego pędu, zatrzymać i spojrzeć z innej perspektywy na to, czym żyjemy na co dzień, a nade wszystko doświadczyć ciszy i radości spotkania z Najwyższym. Po co? Aby znów powrócić do tego świata, w którym toczy się nasze życie i wypełnia się nasze powołanie. Oczyszczonym i uświęconym spotkaniem z Bogiem, który przemawia w ciszy" – piszą na swojej stronie i można wyczuć, że płynie to z ich osobistego doświadczenia spotkania z Bogiem.
Często, kiedy jako młode małżeństwo przeżywali w domu trudne chwile, chowali się na końcu sadu, aby tam, w ukryciu przed całym światem, móc spokojnie porozmawiać i trochę odetchnąć. Nie przypuszczali, że wiele lat później, dokładnie na tym samym miejscu, powstanie mała chatka, która przyciągnie też wielu innych, tak samo stęsknionych tej ciszy i duchowego oddechu.
Chcąc odpowiedzieć na te tęsknoty ludzkich serc i z głębokiego pragnienia dzielenia się z innymi tym, co dostali, zbudowali na terenie swojego gospodarstwa pustelnię, której od początku patronuje św. Szarbel, maronicki mnich i pustelnik z Libanu. Sami mówią o niej tak: "Pustelnia zaistniała z łaski Boga, w miejscu wybranym i podarowanym przez Niego, w oddaleniu od głównych zabudowań i w otoczeniu nieskażonej przyrody. Została poświęcona 15 maja 2015 r. przez o. Charbela Beiroutchy, kustosza grobu św. Szarbela w Annaya za wiedzą i błogosławieństwem Księdza Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Metropolity Poznańskiego, i tym samym oddana niejako Kościołowi, by służyła dla dobra Bożego ludu. Niech więc to miejsce osobne służy każdemu człowiekowi, który pozwoli wyprowadzić się na pustynię, aby Ten, który go umiłował, mógł mówić do jego serca… Zapraszamy do przeżycia swojej pustyni zarówno ludzi świeckich, jak i duchownych, poszukujących ciszy sprzyjającej modlitwie i rozmyślaniu. Niech czas spędzony w Pustelni św. Szarbela będzie dla każdego czasem łaski, czasem odzyskanym i błogosławionym”.
Właściwie można by na tym zakończyć, ale nie byłoby to uczciwe, bowiem historia Pustelni Świętego Szarbela w Nowym Belęcinie, która zresztą cały czas się pisze, jest o wiele bardziej bogata i niesamowita...
Pomysł budowy pustelni nie zrodził się w jeden dzień, ale kiełkował powoli, i to nie tylko w sercu jednej osoby, tak jakby Pan Bóg chciał pokazać, że jest to w istocie Jego dzieło. Dlatego też zarówno na początku, w trakcie realizacji, jak i po jej ukończeniu, dawał natchnienia i światło, przysyłał odpowiednich ludzi do pomocy, odsuwał pewne zagrożenia i dbał o dobre owoce swojego dzieła.
Ale pierwszą iskierką, która rozpaliła cały ciąg wydarzeń była po prostu wiara w siłę wstawiennictwa świętego pustelnika. Chcąc pomóc znajomemu, który chorował, Longina i Wiesław wzbudzili i w nim tę silną wiarę, co ostatecznie zaowocowało jego cudownym uzdrowieniem.
Potem, w 2013 r. były pierwsze rekolekcje ze św. Szarbelem w Sanktuarium na Świętej Górze w Gostyniu, zorganizowane z inicjatywy Oratorium świeckiego, czyli świętogórskiej wspólnoty modlitewnej, z którą Szulcowie byli związani od początku. W tym czasie Wiesław nosił się z zamiarem wybudowania "czegoś" na terenie swojego gospodarstwa, ale nie wiedział czym to pragnienie dokładnie jest. Potwierdzenie i wyjaśnienie przyszło przez kapłana. Był nim opiekun wspólnoty oratorian, ks. Dariusz Dąbrowski COr, który wyraził to, co Wiesław czuł niejasno już od ośmiu lat – aby wybudować Pustelnię Świętego Szarbela.
Ksiądz Dariusz od młodości był wielkim czcicielem pustelnika z Libanu. Na bierzmowaniu chciał nawet przyjąć imię Szarbel, ale usłyszał wówczas, że nie ma takiego świętego... W 2014 r. przywiózł z Libanu relikwie pierwszego stopnia św. Szarbela. Owocem dalszego rozwoju kultu tego świętego w Gostyniu był także pierwszy na świecie szkaplerz św. Szarbela, zatwierdzony następnie w 2016 r. przez superiora klasztoru św. Marona w Libanie. Szkaplerz haftują obecnie osoby związane z Oratorium.
Budowy pustelni podjął się Wiesław, który oprócz ustawienia armatury w łazience, wszystko wykonał samodzielnie, również meble. Świerkowe drewno, którego użył do budowy, początkowo było przeznaczone na wiatę. Ale zamiast niej powstała... pustelnia. Co ciekawe, na koniec okazało się, że drewna było dokładnie tyle, ile było potrzeba, ani za mało, ani za dużo, co do jednej deski.
Wnętrze jest wyposażone we wszystko, co niezbędne, aby móc spędzić w nim kilka dni, oddając się modlitwie i kontemplacji. Jest więc łazienka z prysznicem, aneks kuchenny z małą lodówką i kuchenką, grzejnik i oczywiście łóżko. Jest ołtarz, nad którym wisi stary krzyż i obraz świętego, obok relikwie i olej św. Szarbela, kadzielnica, klęcznik, półka z książkami i modlitewnikami. Ostatnimi czasy pustelnia wzbogaciła się też w szaty liturgiczne i wszystko, co konieczne, aby przebywający w pustelni kapłani mogli odprawić Mszę św.
Pod jabłonią, w rogu ogrodzenia, stoi drewniana figura Anioła Syroniusza, który jest stróżem i opiekunem pustelni. Teren wokół niej naznaczony jest jego dyskretną obecnością...
Jednak to przede wszystkim św. Szarbel jest niekwestionowanym gospodarzem tego miejsca. I rzeczywiście, wszystko wskazuje na to, że wybrał on tę ziemię i tę rodzinę, aby tutaj pomagać ludziom zbliżyć się do Boga i wypraszać u Niego łaski. A znając trochę św. Szarbela, można się spodziewać, że będzie to czynił nadzwyczaj skutecznie! I tak rzeczywiście jest. O łaskach tutaj otrzymanych, duchowych i fizycznych, można by napisać osobną książkę. I co ciekawe, tak jak w Annaya, gdzie łaski otrzymują nie tylko chrześcijanie, ale i muzułmanie, tak też dzieje się w Belęcinie. Święty pustelnik przyprowadza tu ludzi innych wyznań oraz niewierzących, którzy tylko jakimś dziwnym "przypadkiem" znaleźli się tutaj.
Do pustelni zaglądają też ludzie z "Chaty na skraju" czyli agroturystki, którą Szulcowie prowadzą w obrębie swojego gospodarstwa. To stara wiejska chata, przywieziona tutaj z gór wiele lat temu. Ludzi nie brakuje, przyjeżdżają z całej Polski i zza granicy, skuszeni urokliwym zakątkiem oraz ciszą, która jest melodią tego miejsca. Nie zawsze wiedzą, że tuż obok znajduje się pustelnia, choć domyślają się, że nie jest to miejsce jak inne, bo w chacie jest kaplica, na ścianie wiszą święte obrazki a w głównym salonie portret św. Szarbela. Czasami pytają, kim on jest i proszą aby zaprowadzić ich do pustelni. Były przypadki, że szli tylko z ciekawości, a wracali ogromie poruszeni, a nawet płacząc, dotknięci palcem Bożej łaski, która nieoczekiwanie na nich spłynęła. Często tak bywa, kiedy Longina i Wiesław zaczynają opowiadać o pustelni, o ludziach, którzy do niej przyjeżdżają, i o tym wszystkim, co się tu dzieje.
Cicha życzliwość gospodarzy, ciepło ich domu i serc, które wprost promieniują Bożym pokojem i miłością a także ich niezwykle poruszające opowieści przy kawie i domowym cieście, w których przoduje zwłaszcza Longina – to jeszcze jeden wielki dar, jaki Pan Bóg złożył na tym małym skrawku ziemi. Bez tego "czynnika ludzkiego" to miejsce pewnie nie byłoby tym samym.
Pierwszym darem jest oczywiście dar ciszy i wsłuchania się w głos Boga. Nie przypadkowo nad wejściem do pustelni umieścili słowa z Księgi Ozeasza: "Wyprowadzę cię na pustynię i będę mówić do twojego serca" (Oz 2,16), które, jak przyznają, Pan Bóg od dłuższego czasu kierował do nich w różnych okolicznościach.
Oba te dary cudownie się uzupełniają ku chwale Bożej i duchowemu umocnieniu każdego przybywającego, o ile zechce się na nie otworzyć. Wyjeżdżając z Nowego Belęcina byłam więc pewna jednego – Bóg pragnie przychodzić do nas w ciszy, ale także przez serce drugiego człowieka. Dzięki łasce Bożej mogłam doświadczyć w Pustelni Świętego Szarbela jednego i drugiego.
28 czerwca 2021 r. podczas nieszporów w katedrze poznańskiej, Arcybiskup Metropolita Poznański Stanisław Gądecki wręczył nagrodę Optime Merito Archidioecesis Posnaniensis (Wielce Zasłużony dla Archidiecezji Poznańskiej) Państwu Szulcom, którzy prowadzą Pustelnię Świętego Szarbela. Wręczając nagrodę, ks. Arcybiskup powiedział: „W duchu wdzięczności za wierną służbę Archidiecezji Poznańskiej, przejawiającą się w ofiarnym prowadzeniu ośrodka „Pustelnia Świętego Szarbela” oraz za zaangażowanie w działania ewangelizacyjne, jak również dziękując za ciągły budujący przykład miłości do wspólnoty Kościoła, poparty żywą wiarą, w odpowiedzi na prośbę Przewielebnego Księdza Dariusza Dąbrowskiego COr, Proboszcza Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Świętogórskiej w Gostyniu – Głogówku, odznaczam Wielce Szanownych Państwa Longinę i Wiesława Szulców medalem Optime Merito Archidioecesis Posnaniensis. Wzywając obfitości łask Bożych i polecając Bożemu Miłosierdziu udzielam pasterskiego błogosławieństwa”.
Tekst: Dorota Porzucek
Fot. VICONA
