Liban to niewielki kraj na wschodnim wybrzeżu morza Śródziemnego, pełen antycznych zabytków, cudownych krajobrazów, gdzie spotyka się kultura arabska ze śródziemnomorską. Liczący blisko 4 mln mieszkańców oraz około 400 tys. uchodźców palestyńskich zamieszkujących w obozach na południu kraju. Liban to losy Fenicjan, Greków, Rzymian, Bizantyjczyków, Arabów, Krzyżowców, Turków i Francuzów. Wszyscy oni zostawili tu swój ślad.
Nazwa Liban wspomniana jest 72 razy w Biblii. To ziemia świętych maronitów: św. Antoniego Egipskiego, św. Marona, św. Hardiniego, św. Szarbela i św. Rafki. Jednocześnie jest to najbardziej wyznaniowo zróżnicowane państwo na całym Bliskim Wschodzie, mozaika osiemnastu wspólnot religijnych i wyznaniowych. Część wyznaje Islam, dzieląc się na sunnitów, szyitów oraz druzów, choć tych ostatnich w praktyce nic nie łączy z Islamem. Inni należą do kościołów chrześcijańskich obrządku katolickiego: maronickiego, unickiego i ormiańsko-katolickiego oraz obrządku prawosławnego: greckiego i ormiańskiego. W świecie arabskim, to właśnie w Libanie żyje najwyższy odsetek chrześcijan (około 40% ludności) i jest to jeden z najstarszych Kościołów chrześcijańskich, którego początki na terenie Libanu przypisuje się św. Piotrowi Apostołowi. To on miał zewangelizować nadmorskich Fenicjan, od których wywodzi swoje pochodzenie część Maronitów, którzy są dziś największą grupą chrześcijańską w Libanie. Od stuleci są związani z Rzymem. Mają jednak znaczną autonomię i własnego patriarchę. W Libanie chrześcijanie nie są marginalizowani, mają wpływ na władzę i uczestniczą w jej sprawowaniu. Jest to ewenement na skalę regionu. Jak sami Libańczycy przyznają – gdyby ich ziemia nie wydała tylu świętych, chrześcijaństwo w Libanie nie przetrwałoby. Mówi się też, że Libańczyków i Polaków wiele łączy i są oni sobie bliscy, ponieważ tak jak Polska jest ostatnim bastionem chrześcijaństwa w Europie, tak rolę tę pełni Liban na Bliskim Wschodzie.
Fot. VICONA
